Δώδεκα ευζωνάκια τ’ αποφασίσανε
στον πόλεμο να πάνε Παναγιά μου
να πολεμήσουνε

Στο δρόμο που πηγαίναν στη Μαύρη θάλασσα
κακιά φουρτούνα πιάνει Παναγιά μου
ξεσκίζει τα πανιά

Δεν κλαίμε το καράβι δεν κλαίμε τα πανιά
μον’ κλαίμε τα ευζωνάκια Παναγιά μου
τα νιούτσικα παιδιά

Βοήθα Παναγιά μου να τα γλιτώσουμε
κι όλα σου τα καντήλια Παναγιά μου
θα στ’ ασημώσουμε

1.Λεοντόκαρδες γυναίκες όμορφες δυναμικές

καπετάνισσες γενναίες πάντοτε ηρωικές

(Ρεφραίν) Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα και Μαντώ του Μαυρογένους

πλοία δώσατε και χρήμα για τη λευτεριά του γένους.

2.Πολεμήσατε σαν άντρες δε σκιαχτήκατε εχθρό

λευτεριά για την Ελλάδα είχατε μόνο σκοπό

3.Θε να μείνετε για πάντα σ’ όλων μέσα τις καρδιές

Σαν παράδειγμα Ελληνίδων σε στιγμές ηρωικές  

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λεοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγουμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;

Καλύτερα μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.

Ως Πότε Παλικάρια, Θα Ζούμε Στα Στενά,
μονάχοι σα λεοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Να χάνουμε αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;

Καλύτερα μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Μάνα μου τα, μάνα μου
τα κλεφτόπουλα τρώνε
και τραγουδάνε, άιντε
πίνουν και γλεντάνε.

Μα ένα μικρό μα ένα μικρό
κλεφτόπουλο δεν τρώει, 
δεν τραγουδάει, βάι
δεν πίνει δε γλεντάει.

Μόν’ τ’ άρματα, 
μόν τ’ άρματά του κοίταζε, 
του τουφεκιού του λέει:

Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη, 
πόσες φορές, πόσες φορές
με γλίτωσες απ’ των εχθρών
τα χέρια κι απ’ των Τούρκων
τα μαχαίρια.